Μία σχέση βδελυγμίας που είχε το αναπάντεχο αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε μυσταγωγία.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που θυμάμαι να μπαίνω στο σπίτι, μετά από το σχολείο ή την προπόνηση στο στίβο, και να αντιμετωπίζω την ίδια κατάσταση: καπνός από τσιγάρο διασκορπισμένος παντού. Δεν είναι ότι καλύτερο να πρέπει να μοιραστείς τον εθισμό μίας
οικογένεια 5 ατόμων, και ταυτόχρονα να είσαι ο μόνος ''άκαπνος'' στην παρέα. Πόσο μάλλον όταν το σπίτι γέμιζε κάποια Σαββατόβραδα με φίλους ή συγγενείς.

Η έντονη μυρωδιά της τσιγαρολαδίλας, μού ανακάτευε τα ρουθούνια πεισματικά και με θράσος, σαν πεινασμένη αλεπού όπου ότι και να κάνεις, θα βρει τρόπο να σου κάνει μια επίσκεψη στο κοτέτσι. Έτσι, η μόνη λύση για να το αποφύγω, ήταν να κλείνομαι στο δωμάτιο ακούγοντας μουσική ή διαβάζοντας, μέχρι να περάσει η μπόρα, ή απλά να φύγω για λίγο από το σπίτι. Μην έχοντας δοκιμάσει καν να καπνίσω, ειδικά με τόσο παθητικό κάπνισμα που είχα υποστεί, μου ήταν αρκετό να χώνω τη μύτη μου σε ένα πακέτο τσιγάρα και να μυρίζω απλά τον καπνό. Το μόνο που μου άρεσε. Την μυρωδιά του βιομηχανικού πακέτου τσιγάρων που περιέχουν μέσα τους 20 μικρούς μυρωδάτους στρατιώτες, του εθισμού και της νευρικής ευχαρίστησης.

Με τα σημεία των καιρών, η συνήθεια του καπνίσματος μέσα στο σπίτι άρχισε να φθίνει σημαντικά. Θες λίγο οι αλλαγές στην οικογενειακή κατάσταση, λίγο η γκρίνια για το ''κωλοτσίγαρο'', έγινε. Όσο ο χρόνος περνά, μένοντας σταθερός σε κάποιες απόψεις, αρχίζεις να κερδίζεις το σεβασμό, ή ακόμα και το δικαίωμα να διεκδικείς δικούς σου κανόνες, σχεδόν να τους πλάθεις κατά το δοκούν.

Όταν σε στιγμές χαράς κι ευτυχίας, έτυχε να δοκιμάσω πούρο, βρήκα άλλου είδους αρώματα. Φύλλα καπνού, όμορφα τυλιγμένα σε ιδανική υγρασία από διάφορες χώρες με παράδοση στο χώρο, φτιαγμένα από μείκτες και γνώστες του είδους. Ακριβό σπορ, δεδομένου ότι ένα μέσο πούρο έχει τιμή από περίπου 10 ευρώ και πάνω, απευθύνεται σε άλλες τσέπες, στον βαθμό που επιθυμείται τακτική χρήση. Θυμάμαι ότι οι λίγες φορές που κάπνισα πούρο, ήταν απολαυστικές, μακράν καλύτερο από το κοινό, μανιώδες και νευρικό κάπνισμα.

Χωρίς λοιπόν να μπω σε φάση αναζήτησης πούρων και λοιπών καπνοτσουμπλεκίων, κυρίως λόγω κόστους, αποφασίζω να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό, κάτι ανάλογο. Τα ψυχικά λακτίσματα ήταν κυρίως συνειδητά, από διάφορες εικόνες που μου είχαν μείνει ως παιδί, ανθρώπων και παππούδων που κάπνιζαν με ραθυμία τις πίπες τους, ατάραχοι και γαλήνιοι. Ενώ μου έλειπε η μυρωδιά του κρεμώδη καπνού, κάνω το πρώτο βήμα κι αγοράζω μία pipex. Τα υπόλοιπα είναι πάνω κάτω γνωστα.